ความรู้และประสบการณ์ที่สั่งสมมาตั้งแต่ครั้งแรกถึงปัจจุบัน

       ตั้งแต่ได้เรียนวิชาเทคโนโลยีทางการศึกษานี้ กับท่านอาจารย์ ว่าที่เรือตรี  อุทิศ  บำรุงชีพ ได้ความรู้ที่แปลกใหม่ในหลายๆด้านเป็นต้นว่า ความหมายของเทคโนโลยีต่างๆ  ขอบเขตของเทคโนโลยี แนวคิดต่างๆ  ตลอดจนวิธีการสร้างและลงมือปฏิบัติในการสร้าง blog  ท่านอาจารย์ได้สอดแทรกความรู้ในรายวิชาต่างๆเข้ากับรายวิชาที่อาจารย์สอน เอาธรรมะมาขัดเกลาจิตใจนิสิต เอาตัวอย่างภาพยนตร์หนังสั้นหรือคลิปเสียงต่างๆที่ได้เกี่ยวข้องกับรายวิชานี้ มาเสนอหรือมาแนะนำให้นิสิตมีความรู้ที่กระจ่างมากขึ้น เห็นด้วยตาแล้วสามารถปฏิบัติได้ตามอย่างถูกวิธีการ อาจารย์จะเปิดโอกาสให้นิสิตแต่ละคนมีส่วนร่วมในการเรียน  ถ้านิสิตคนใดมีข้อสงสัยเกี่ยวกับการเรียนในวันนั้น อาจารย์ก็จะรีบตอบทันที

การที่เราเข้าเรียนรายวิชานี้อย่างครบทุกคนในแต่ละสัปดาห์ ก็เปรียบเสมือนว่านิสิตทุกคนนั้นรักที่เรียนในรายวิชาเทคโนโลยีการศึกษา  รักครูผู้สอน  ทำการบ้านมาส่งอย่างสม่ำเสมอ ถึงแม้ว่าจะเป็นไข้หรือป่วยอย่างไรก็ตาม นิสิตเอกการสอนสังคมศึกษานี้ก็พยายามทุกวิธีทางเพื่อให้มาเรียนรายวิชานี้  ถึงแม้ว่าจะเช้าเพียงไร แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคใดๆ ต่อนิสิตในกลุ่มนี้

    ณ เวลานี้ เวลา ๑๔.๓๒ น. ความรู้ที่ท่านอาจารย์ที่ได้สอนมาทั้งหมดตั้งแต่แรกจนถึงเดี่ยวนี้ นั้นได้ทำให้นิสิตเอกการสอนสังคมศึกษา มีความมุ่งมานะบากบั่น วิริยะ มุ่งหน้ามุ่งตาหาความรู้ใหม่ๆมาใส่ตัว โดยอาจารย์ได้แนะนำแนวทางในการปฏิบัติตัวและการเรียนของนิสิตอย่างสม่ำเสมอ

ก่อนจากกัน กระผมขอฝากข้อคิดเล็กๆน้อยๆให้เพื่อนๆๆนิสิตทุกคนได้ขบคิดน่ะครับ

นับแต่วัน ที่ครูพา ข้าถึงฝั่ง
ข้าก็หวัง เดินไป สู่ที่หมาย
ความสำเร็จ การศึกษา ในบั้นปลาย
สิ่งสุดท้าย ใบปริญญา ข้าใคร่ครวญ

ข้าเปลี่ยนเรือ มาแล้ว ตั้งหลายลำ
พระคุณล้ำ ครูของข้า ข้านึกหวน
ครูยิ่งใหญ่ หนักหนา ข้าทบทวน
รำลึกหวน ย้อนหลัง เรื่องฝังใจ

ทั้งครูนิด ครูหน่อย ครูต้อยติ่ง
ครูสมหญิง ครูวาสนา ครูผ่องใส
ครูอาทิตย์ ครูภิรมย์ ครูสมใจ
ครูเกรียงไกร ครูสง่า ครูอดุลย์

ข้าตั้งใจ ว่าสักวัน จะหันกลับ
ไปคำนับ กราบครู ผู้เกื้อหนุน
ด้วยสำนึก ในค่า แห่งพระคุณ
ที่เจือจุน สอนข้า ด้วยปรานี

ข้าไม่เคย ลืมคำ ครูพร่ำสอน
ข้าสังวร อยู่แก่ใจ ไม่หน่ายหนี
ข้าตระหนัก ค่าแห่งรัก และปรารถนาดี
ที่ครูมี ต่อข้า มามากมาย

กราบคุณครู ทั้งหลาย ในวันนี้
รอบ " วันครู " อีกปี ที่ห่างหาย
หวังปีหน้า ปริญญา ข้าถือไป
พร้อมดอกไม้ ไปกราบลง ตรงเท้าครู

                                                                             ด้วยรักและเคารพ

                                                                             ณัฐพงษ์  ภูเวียนวงค์